ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΟΜΟΔΙΤΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
Πάντων των Ομοδιτών σήμερα το μνημόσυνο και ονομαστικά των νεαρών αδικοχαμένων. Του Αθηνόδωρου μας, του Γιώρκου της Μαρούλας τζιαι του Δάμου, του Σταύρου και της Ερατώς του Σωφρόνη, του Αντρέα του Γιαννή τζιαι της Παρασκευούς, του Φυτάκην της Ελενίτσας, του Σταύρου του Γιάννη τζιαι της Δομνίκης, της Γιωργούλας του Μιχαηλά, του Χριστάκη του Άριστου, όλων αυτών και άλλων, που ίσως τώρα διέλαθαν της μνήμης μας. Όμως δεν έφυγαν, άφησαν εδώ το πλατύ τους χαμόγελο και την άπλετη καρδιακή καλοσύνη τους. Συχνά – πυκνά σεργιανίζουν στο μυαλό μας. Δεν θέλω να θυμηθώ άλλους νέους, άλλους νεκρούς – παρόλο που ο Έλληνας ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, τους καλοτυχίζει στους στίχους του:
«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πίκρα της ζωής.
Όντας βυθίσει ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ‘ναι. ………»
Πολλοί οι τεθνεώτες, αμέτρητοι. Το χωριό μας δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, είναι κι εκείνο που έφυγε, μα και το άλλο που θα ‘ρθει. Μας το υπενθυμίζει ένας άλλος μεγάλος μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς:
«Χρωστάμε σ’ αυτούς που ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι νεκροί».
Τι κι αν το χωριό μας άδειασε και το κοιμητήριο γέμισε. Η μέρα ξημερώνει και βραδιάζει κι ο πανδαμάτορας χρόνος σαν οδοστρωτήρας ισοπεδώνει τα πάντα στο ατέλειωτο πέρασμά του. Ο ήλιος αγέραστος και ακαταπόνητος, σύμβολο της αιωνιότητας, επαναλαμβάνει καθημερινά την πορεία του. Ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός, πιστός Αφέντης και Προστάτης μας – πάνω στον οποίο κρεμάστηκε «ο εν ύδασι την γην κρεμάσας», μεριμνά διά όλους και την ιδιαιτέραν Αυτού Άμπελον. Όσοι αξιωθήκαμε να Τον έχουμε Στρατηλάτη δίπλα μας, μαζί με τα Θεία Δώρα Του, οφείλουμε να έχουμε και τη δέουσα θεοσέβεια. Το ακούαμε από τον μακαριστό Παπά Καλλιστράτη, μας το λένε συχνά και οι διάδοχοι της σώφρονης, Ομοδίτικης ιερατικής παράδοσης, σεβαστοί Πατέρες Κωνσταντίνος και Νεόφυτος. Ακόμα, γλυκαίνεται η καρδιά μας από τη μελωδική φωνή του δικού μας Άρχοντα Πρωτοψάλτη Φυτή του Νικολάτζη, ο Θεός αναπάψει την ψυχή του: «ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΦΥΛΑΞ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ…………..ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΩΝ Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ».
«Σᾶς βεβαιώνω, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἀκούει τὸν λόγο μου καὶ πιστεύει σὲ αὐτὸν ποὺ μὲ ἔστειλε, ἔχει αἰώνια ζωὴ καὶ δὲν κρίνεται, ἀλλὰ μετέβη ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή». (Εκ του κατὰ Ιωάννην ε´ 24-30).
Έτσι λοιπόν, Η ΚΑΛΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΑΦΟ.